Psychoterapia tańcem i ruchem

Psychoterapia Tańcem i Ruchem (Dance Movement Therapy) została zdefiniowana przez Amerykańskie Towarzystwo Terapii Tańcem w taki sposób, że jest to „psychoterapeutyczne użycie ruchu jako procesu, który sprzyja jednostce w integracji kognitywnej, społecznej i psychicznej”¹. Wywodzi się z dziedziny sztuki, a zwłaszcza tańca. Może być on postrzegany jako podstawowa forma twórczości ponieważ od wieków ciało jest używane jako środek do ekspresji oraz komunikacji. Taniec współczesny w szczególności używa ciała do eksploracji i jakości ruchów. Każda nowa choreografia ma niepowtarzalny repertuar taneczny. Kreatywne i osobowościowe transformacje mogą wystąpić w ciele osoby, która tańczy. Wielu z pionierów psychoterapii tańcem byli docenionymi tancerzami, artystami lub choreografami. Często przenosili swoją wiedzę na temat tańca i procesów ruchowych w obszary zdrowia psychicznego. Przez ostatnie pięćdziesiąt lat w Stanach Zjednoczonych psychoterapia tańcem została uznana za część terapii kreatywnych, która czerpie również z takich artystycznych środków wyrazów jak muzykoterapia, psychodrama i arteterapię.

Używając dowolnej formy sztuki i angażując się w to działanie zwiększa się wielokrotnie szansa na zajście kreatywnego procesu. Dzięki daniu możliwości jednostce na taką ekspresje często uruchamiała własną pomysłowość. Sześćdziesiąt lat temu w Stanach Zjednoczonych zostały przeprowadzane badania na temat kreatywności, aby zdefiniować i opisać ten fenomenom. Od tamtej pory na rynku pojawiło się wiele publikacji i teorii dotyczącej tej kwestii. Mimo to pojawiły się nowe problemy w tym, że kreatywność okazała się tak złożonym procesem, że trudno jest zmierzyć, oszacować i opisać czym naprawdę jest. Faktem pozostaje to, że kreatywność zawiera wiele aspektów ludzkiej natury (psychicznej, psychologicznej, kognitywnej, emocjonalnej, kulturowej, społecznej), co spowodowało kwestionowanie nowo powstałych definicji kreatywności.

Taka sama sytuacja dotyczy procesu terapeutycznego, którego wzrost zależy od relacji klient-terapeuta. Kreatywne działanie i terapeutyczny proces często opisywane są bardzo rozbieżnie i tak naprawdę nie ujawniają ich natury, a utrzymują w pewnej tajemnicy. Trudność polega na tym, że częściowo pokrywają się. Przykładem jest to, że oba procesy prowadzą do powstania produktu, który w jakimś punkcie czasu nie istnieje w świecie doświadczenia czy światowej wiedzy. Oba procesy odkrywają coś znanego z nieznanego— czynią to, co było niewidzialne widzialnym dla osób uczestniczących w tym. Wielu psychologów twierdzi, że terapeutyczny proces jest kreatywnym par excellence². Jeśli oba procesy mają podobne cechy i mogą być zintegrowane w obszarze psychoterapii tańcem i ruchem, co jest bardzo prawdopodobne to teorie kreatywności rozszerzą świadomość terapeutów i ocenę w zmieniającej się dynamice w relacji terapeutycznej.