Psychoterapia par : kiedy podjąć?

Pozostawanie w długoterminowej relacji partnerskiej i utrzymanie jej w dobrej kondycji wymaga od partnerów niesamowitej dojrzałości, posiadania sztuki budowania kompromisów czy umiejętności empatyzowania, zrozumienia i akceptacji drugiej osoby i wielu jeszcze kompetencji miękkich. Jeżeli zabraknie tych czynników, coraz częściej zaczyna dochodzić, początkowo do konfliktów, potem kryzysów, co wreszcie może skutkować rozpadem związku. By zapobiec podobnym sytuacjom, dotrzeć do źródeł problemów i rozwikłać je, zanim przerodzą się w ostry konflikt, pary i małżeństwa mogą rozpocząć terapię par. Ma ona na celu zrozumienia przyczyn konfliktów i pomoc w ich rozwiązaniu, wykształcenie innych zasad komunikacji interpersonalnej pomiędzy partnerami w celu łatwiejszego i bardziej precyzyjnego wyrażania emocji i przez to zapobieżenie przyszłym kryzysom. Psychoterapia małżeńska/par jest również zasadna, gdy w rodzinie dochodzi do aktów przemocy, jeden z partnerów jest uzależniony, pozostaje w podwójnym związku lub para rozpoczęła już postępowanie rozwodowe. Skuteczna psychoterapia par może być prowadzona, jeśli po trzeciej sesji partnerzy porzucili wzajemną niechęć i wykazali się wolą zmiany ich relacji wobec siebie.

Psychoterapia par – wyzwania dla terapeuty

Osoby, które chciałyby podjąć kształcenie w roli psychoterapeuty par powinny pamiętać, że terapeuta, przed którym stoi zadanie poprowadzenia terapii małżeńskiej będzie się musiał zmierzyć z kilkoma wyzwaniami. Przede wszystkim powinien dobitnie uzmysłowić pacjentom, że nie da wciągnąć się w gry między nimi, a celem terapii nie jest udowodnienie czyjejkolwiek winy, jak tylko wprowadzenie dysfunkcyjnej relacji na nowy poziom. Psychoterapeuta nie powinien również próbować orzec, czy należy zakończyć dany związek, takie decyzje podejmują wyłącznie sami zainteresowani. Dobrze jest wiedzieć, że terapia małżeńska może odsłonić u jednego z pacjentów poważniejsze problemy natury osobistej; wtedy to zasadne jest przerwanie procesu psychoterapii małżeńskiej i skierowanie pacjenta na psychoterapię indywidualną. Nie zaszkodzi również zrobienie swoistego wywiadu środowiskowego: partnerzy mający negatywne doświadczenia nieudanych związków swoich rodziców lub własnych poprzednich związków, mogą  nieświadomie powielać te błędy w obecnej relacji. Warto również zapamiętać, że terapia par może być formą uzupełniającą dla większej części procesów psychoterapeutycznych, np. z grupy psychoterapii rodzinnych, gdzie poprawa funkcjonowania relacji partnerskich przyczyni się do zminimalizowania problemów pojawiających się u innych członków danej rodziny, np. dzieci.